0

メモ 2025-02-25.

97
0

くりこみを使った中心極限定理の説明[1]と,ラテン語の練習.
(本文は ChatGPT に添削して貰っています)
 
 
 
 
 
 

De Usu Systematis Dynamici in Theoremate Limitis Centralis Demonstrando

Hactenus in multis laboribus fortibus exempla theoriae renormalisationis ostensa sunt, ut nemo qui physica studet earum valores non intellegere possit. Jam in aliquot partibus geometriae usus systematum dynamicorum et eorum renormalisationum latius fieri incepit, sed discipuli geometriae qui istam theoriam amant non multas esse, latenter mihi infelix erat.

In hoc ariticulo praebebo, exemplum quod renormalisatione ad mathesim uti potest. Quamquam haec consideratio est nec nostra intuitione manifesta, nec ad veritatem theoriae probabilitatis rigorose demonstrandum habilis, specimen bonum erit, in quo renormalisatione utimur in contextu mathematicae.

Maxima pars articuli a nota Sébastien Ott [1] citata est, at hic variabiles fortuitas X,Y potius quam mensuris probabilitatis ν,μ (=μX,μY) uti malo.
 
 
 
    
 
 
 
Characteres et Vocabuli

(Ω,F,P) : spatium probabilitatis
P : mensura probabilitatis
X,Y : variabilis fortuita
FX : functio distributionis variabilis fortuitae X
(FX(x)=P(Xx)=P(X1((,x])) (xR))
μX : functio densitatis variabilis fortuitae X
(μX(x)=FX(x) (xR))
E[X] : valor expectandum variabilis fortuitae X
(E[X]=xμX(x)dx)
V[X] : latitudo variabilis fortuitae X
(V[X]=E[X2])
φX : functio characteristica variabilis fortuitae X
(φX(ξ)=E[eiXξ] (ξR))
 
 
 
    
 
 
 
Sit (Ω,F,P) spatium probabilitatis. Si duae variabiles fortuitae X,Y:ΩR ad eandem distributionem sequuntur, hoc signo denotabimus
XY,
atque classes quae hac relatione aequivalente fiant, eisdem notionibus X,Y, totum complexum classium, charactere V repraesentabimus. Manifesto pro una classe unus valor expectandum et una latitudo determinatur, et additio multiplicatioque variabilium fortuitarum ad classes valorem habere, facile perspici potest.

Cogitamus totum complexum classis variabilis fortuitae quae habet quantitatem motus secundam finitam, et systema dynamicum super eo; hoc complexum per signo
P2={XVE[X2]<}
scribimus, atque totum complexum earum quae habet valorem expectandum 0 et latitudinem 1, per
Q2={XP2E[X]=0, E[X2]=1}
repraesentabimus.

(Propositio 1)

Complexus Q2 spatium metricum fit cum functione d2:Q2×Q2[0,) constituta per formulam
d2(X,Y)=supξR{0}|φX(ξ)φY(ξ)|ξ2(X,YQ2),
ubi φX,φY sunt functiones characteristicae variabilium X,Y.

(Demonstratio)

(1) Probamus initio supremum in definitione functionis d2 valorem finitum esse. Sint X,Y quemcumque classes ad Q2 pertinentes. Cum X & Y eadem valores expectandos et latitudines habent, videamus
1ξ2|φX(ξ)φY(ξ)|=1ξ2|E[eiXξ1iXξ]E[eiYξ1iYξ]|1ξ2(E[|eiXξ1iXξ|]+E[|eiYξ1iYξ|])1ξ2(E[e2X2ξ2]+E[e2Y2ξ2])=e
quotiens 0<|ξ|1, et
1ξ2|φX(ξ)φY(ξ)|<1+1=2
quotiens |ξ|>1, quae producunt d2(X,Y)e.

(2) Si X,Y quaevis classes ad Q2 pertinentes repraesentant, facile est perspicere
d2(X,Y)=0φX=φYX=Y.
Adeoque valet d2(X,Y)=d2(Y,X).

(3) Inaequalitas triangularis
d2(X,Z)d2(X,Y)+d2(Y,Z)(X,Y,ZQ2)
derivari potest per illas valoris absoluti || et supremi.

Itaque d2 est functio quae distantiam definit, q. e. f.

(Propositio 2)

Q2 spatium compactum secundum seriem est.

(Demonstratio

(難しいので省略.後で追記するかも知れません…)

Si ex una classe variabilis X ad Q2 pertinente, duplicatione duae classes independentes X1,X2 quae eandem distributionem ac X sequuntur fiant, novam classem T(X) per formulam
T(X)=X1+X22
definimus, ut valor expectandum et latitudo classis X invariati maneant; videlicet,
T(X)Q2.
Haec definitio renormalisatione utitur; scilicet formatio classis T(X) potest ipsa dividi in additionem et divisionem per radicem 2, quarum in parte priore ad granulos laxiores reddere, in posteriore res quae remensuratio dicenda est efficitur. Deinde observandi sunt characteres fundamentales novae classis T(X), praesertim duae propositiones sequentes.

(Propositio 3)

Functio f classem X quae ad distributionem normalem N(0,1) sequitur ut unum punctum fixum habet:
T(X)=X.

...et quidem hoc unum tantum, sicut ostendemus deinde.

(Demonstratio)

Si classes variabilium X1,X2 datae sunt, independenterque ad distributionem normalem sequitur, probablitas quod nova classis variabilis T(X)=(X1+X2)/2 quemdam numerum x excidat in formulam
P(T(X)x)=12π(x1+x2)/2xe(x12x22)/2dx1dx2
scribitur, quae per substitutionem aliarum variabilium y1=(x1+x2)/2, y2=(x1x2)/2 in hanc:
=12πxe(y12y22)/2dy1dy2=12πxey12/2dy1
abit, quae =P(Xx) scribi potest. Ergo T(X) etiam distributionem normalem seqeui debet, q. e. d.

(Propositio 4)

Si classis X ad distributionem normalem N(0,1) sequitur, valet d2(X,T(Y))<d2(X,Y), quotiens a=d2(X,Y)>0.

(Demonstratio)

Imprimis comparamus
φX(0)=ddξeixξfX(x)dx|ξ=0=ddξeixξfX(x)dx|ξ=0=ixeixξfX(x)dx|ξ=0=ixfX(x)dx=iE[X]=0,φX(0)=d2dξ2eixξfX(x)dx|ξ=0=d2dξ2eixξfX(x)dx|ξ=0=x2eixξfX(x)dx|ξ=0=x2fX(x)dx=E[X2]=1,
itemque φY(0)=0 et φY(0)=1. Ergo quia theoremate Tayloriano habemus
|φX(ξ)φY(ξ)|ξ2=O(ξ3)ξ2=O(ξ)
ad limitem ξ0, existit numerus positivus δ talis ut inaequalitas
|φX(ξ)φY(ξ)|ξ2<a2
valeat quotiens |ξ|<δ, unde producitur,
|E[eiT(X)ξ]E[eiT(Y)ξ]|ξ2=|E[eiXξ/2]E[eiYξ/2]|ξ2|E[eiXξ/2]+E[eiYξ/2]|=|E[eiXη]E[eiYη]|η2|E[eiXη]+E[eiYη]|2(η=ξ/2)a2E[|eiXη|]+E[|eiYη|]2=a2.
Atque si |ξ|δ habemus
|E[eiT(X)ξ]E[eiT(Y)ξ]|ξ2=|E[eiXη]E[eiYη]|η2|E[eiXη]+E[eiYη]|2(η=ξ/2)aeξ2/2+12aeδ2/2+12.
Itaque
d2(X,T(Y))=d2(T(X),T(Y))<a,
q. e. f.

(Propositio 5)

Functio T:Q2Q2 continua est.

略.

Igitur videamus senquens

(theorema 6)

Si infinitae variabiles fortuitae X1,X2, dantur, indenpendenter ad eandem distributionem sequuntur, et omnes valorem expectandum 0 et latitudinem 1 habent, probabilitas quod summa X1++X2n divisa per exponentiale 2n/2 in quodam intervallo [a,b] cadet:
P(a12n/2i=12nXib),
ad valorem integralis
12πabeξ2/2dξ
convergit, cum numerus n ad infinitum augetur.

Quia summa X1++X2n divisa per 2n/2 ac variabilem Tn(X1)=T(T(T(X1))) eandem classem pertinet, oportet conspicere quantum ea prope variabilis X sit, quo X variabilem repraesentat quae ad N(0,1) sequitur. Series distantiae earum:
an  =  d2(X,Tn(X1)),n  =  1,  2,  3,  
certo limite inferiore praeditum esse, atque propositione 4 descrescens esse patet. Ergo exstat numerus nonnegativus a ad quam haec series convergit, cum subserie convergente
Yn  =  Tφ(n)(X1),n  =  1,  2,  3,  ,
quod est corollarium propositionis 2. Eam limitem per characterem Y notabimus. Tunc quia T functio continua erat, series
Zn  =  Tφ(n)+1(X1),n  =  1,  2,  3,  
limitem Z=T(Y) habet. Si a>0 posito ostendimus,
a=d2(X,Z)=d2(X,T(Y))<d2(X,Y)=a,
quod est absurdum. Ergo a=0 valet, atque Tn(X1) ad punctum X convergere patet. Igitur ad omne punctum ξR tam ξ0 quam ξ=0,
φTn(X1)(ξ),n  =  1,  2,  3,  
ad φX(ξ)=eξ2/2 convergere necessaris esse perspicitur, tum Theorema Levianum uti licet ad probandum propositionem.

 
 
 
 
 
 
[1] Sébastien Ott, "A note on the renormalization group approach to the Central Limit Theorem" (2023), arXiv:2303.13905.
https://arxiv.org/abs/2303.13905
 
 
 
 
 
 

投稿日:225
更新日:315
OptHub AI Competition

この記事を高評価した人

高評価したユーザはいません

この記事に送られたバッジ

バッジはありません。
バッチを贈って投稿者を応援しよう

バッチを贈ると投稿者に現金やAmazonのギフトカードが還元されます。

投稿者

ゆう
ゆう
148
13134
好きな整数は 0, 1, 1, φ, 2, 5, 6, 12, 89 など. || フィボナッチ数列 bot (@Aureus_N) 管理人. || hatena blog || indeterminate equations involving Fibonacci numbers || Disquisitiones Arithmeticae...

コメント

他の人のコメント

コメントはありません。
読み込み中...
読み込み中
  1. De Usu Systematis Dynamici in Theoremate Limitis Centralis Demonstrando