くりこみを使った中心極限定理の説明と,ラテン語の練習.
(本文は ChatGPT に添削して貰っています)
De Usu Systematis Dynamici in Theoremate Limitis Centralis Demonstrando
Hactenus in multis laboribus fortibus exempla theoriae renormalisationis ostensa sunt, ut nemo qui physica studet earum valores non intellegere possit. Jam in aliquot partibus geometriae usus systematum dynamicorum et eorum renormalisationum latius fieri incepit, sed discipuli geometriae qui istam theoriam amant non multas esse, latenter mihi infelix erat.
In hoc ariticulo praebebo, exemplum quod renormalisatione ad mathesim uti potest. Quamquam haec consideratio est nec nostra intuitione manifesta, nec ad veritatem theoriae probabilitatis rigorose demonstrandum habilis, specimen bonum erit, in quo renormalisatione utimur in contextu mathematicae.
Maxima pars articuli a nota Sébastien Ott citata est, at hic variabiles fortuitas potius quam mensuris probabilitatis uti malo.
Characteres et Vocabuli
: spatium probabilitatis
: mensura probabilitatis
: variabilis fortuita
: functio distributionis variabilis fortuitae
: functio densitatis variabilis fortuitae
: valor expectandum variabilis fortuitae
: latitudo variabilis fortuitae
: functio characteristica variabilis fortuitae
Sit spatium probabilitatis. Si duae variabiles fortuitae ad eandem distributionem sequuntur, hoc signo denotabimus
atque classes quae hac relatione aequivalente fiant, eisdem notionibus totum complexum classium, charactere repraesentabimus. Manifesto pro una classe unus valor expectandum et una latitudo determinatur, et additio multiplicatioque variabilium fortuitarum ad classes valorem habere, facile perspici potest.
Cogitamus totum complexum classis variabilis fortuitae quae habet quantitatem motus secundam finitam, et systema dynamicum super eo; hoc complexum per signo
scribimus, atque totum complexum earum quae habet valorem expectandum et latitudinem per
repraesentabimus.
(Propositio 1)
Complexus spatium metricum fit cum functione constituta per formulam
ubi sunt functiones characteristicae variabilium
(Demonstratio)
Probamus initio supremum in definitione functionis valorem finitum esse. Sint quemcumque classes ad pertinentes. Cum & eadem valores expectandos et latitudines habent, videamus
quotiens et
quotiens quae producunt
Si quaevis classes ad pertinentes repraesentant, facile est perspicere
Adeoque valet .
Inaequalitas triangularis
derivari potest per illas valoris absoluti et supremi.
Itaque est functio quae distantiam definit, q. e. f.
(Propositio 2)
spatium compactum secundum seriem est.
Si ex una classe variabilis ad pertinente, duplicatione duae classes independentes quae eandem distributionem ac sequuntur fiant, novam classem per formulam
definimus, ut valor expectandum et latitudo classis invariati maneant; videlicet,
Haec definitio renormalisatione utitur; scilicet formatio classis potest ipsa dividi in additionem et divisionem per radicem , quarum in parte priore ad granulos laxiores reddere, in posteriore res quae remensuratio dicenda est efficitur. Deinde observandi sunt characteres fundamentales novae classis praesertim duae propositiones sequentes.
(Propositio 3)
Functio classem quae ad distributionem normalem sequitur ut unum punctum fixum habet:
...et quidem hoc unum tantum, sicut ostendemus deinde.
(Demonstratio)
Si classes variabilium datae sunt, independenterque ad distributionem normalem sequitur, probablitas quod nova classis variabilis quemdam numerum excidat in formulam
scribitur, quae per substitutionem aliarum variabilium in hanc:
abit, quae scribi potest. Ergo etiam distributionem normalem seqeui debet, q. e. d.
(Propositio 4)
Si classis ad distributionem normalem sequitur, valet quotiens
(Demonstratio)
Imprimis comparamus
itemque et Ergo quia theoremate Tayloriano habemus
ad limitem existit numerus positivus talis ut inaequalitas
valeat quotiens unde producitur,
Atque si habemus
Itaque
q. e. f.
Igitur videamus senquens
(theorema 6)
Si infinitae variabiles fortuitae dantur, indenpendenter ad eandem distributionem sequuntur, et omnes valorem expectandum et latitudinem habent, probabilitas quod summa divisa per exponentiale in quodam intervallo cadet:
ad valorem integralis
convergit, cum numerus ad infinitum augetur.
Quia summa divisa per ac variabilem eandem classem pertinet, oportet conspicere quantum ea prope variabilis sit, quo variabilem repraesentat quae ad sequitur. Series distantiae earum:
certo limite inferiore praeditum esse, atque propositione 4 descrescens esse patet. Ergo exstat numerus nonnegativus ad quam haec series convergit, cum subserie convergente
quod est corollarium propositionis 2. Eam limitem per characterem notabimus. Tunc quia functio continua erat, series
limitem habet. Si posito ostendimus,
quod est absurdum. Ergo valet, atque ad punctum convergere patet. Igitur ad omne punctum tam quam
ad convergere necessaris esse perspicitur, tum Theorema Levianum uti licet ad probandum propositionem.
Sébastien Ott, "A note on the renormalization group approach to the Central Limit Theorem" (2023), arXiv:2303.13905.
https://arxiv.org/abs/2303.13905